Kategorie
Partnerzy:
 |
 |
 |
 |
 |
Aktualności » Prawo dla Przedsiębiorcy
KTO MUSI PONOSIĆ OPŁATY LOKALNE I KOMU NALEŻY PRZEKAZAĆ PIENIĄDZE
Handlujący na targowiskach, turyści przebywający w uzdrowiskach lub miejscowościach posiadających korzystne właściwości klimatyczne i walory krajobrazowe, a nawet właściciele psów powinni zasilać gminną kasę.
Gmina chciałaby zwolnić z opłaty targowej osoby zajmujące się sprzedażą kiełbasek i innych produktów z grilla. Czy może wprowadzić takie zwolnienie?
Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz.U. z 2010 r. nr 95, poz. 613 ze zm.) gmina pobiera opłatę targową od osób fizycznych, osób prawnych oraz jednostek organizacyjnych niemających osobowości prawnej, dokonujących sprzedaży na targowiskach. Nie dotyczy to jednak sprzedaży w budynkach lub ich częściach (ich właściciele muszą płacić podatek od nieruchomości). Z przepisów wynika też, że targowiskami są wszelkie miejsca, w których jest prowadzona sprzedaż. Gmina musi więc pobierać opłatę targową, ale rada gminy może w uchwale wprowadzić zwolnienia (wyłącznie o charakterze przedmiotowym) z tego obowiązku. Ponieważ przedmiotem opłaty targowej jest sprzedaż, to rada gminy może zwolnić z daniny handel (czyli właśnie sprzedaż) określonymi produktami, np. z grilla, w danych sytuacjach lub miejscach. Powinna je precyzyjnie wskazać w uchwale. Zwolnienia nie może wprowadzić samodzielnie wójt gminy albo burmistrz lub prezydent miasta. Zgodnie bowiem z art. 19 pkt 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych takie uprawnienie posiada wyłącznie rada gminy.
Podstawa prawna
Art. 15 ust. 1 i 2b, art. 19 pkt 3 ustawy z 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz.U. z 2010 r. nr 95, poz. 613 ze zm.).
Czy muszę płacić gminie za posiadanie psa
Samorząd niedawno wprowadził opłatę za posiadanie psa. Wcześniej jej nie było. Czy w związku z tym muszę ją płacić?
Zgodnie z art. 18a ust. 1 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych rada gminy może (ale nie musi) wprowadzić opłatę od psów (pobiera się ją od osób fizycznych). Jeśli rada gminy zdecyduje, że nie będzie jej pobierać (nie podejmie stosownej uchwały), to gmina oczywiście nie będzie mogła jej egzekwować. Skoro jednak radni zdecydowali, że opłata się należy, to podatnicy muszą ją uiszczać. Obecnie nie może ona przekroczyć 121,01 zł rocznie. Radni mogą ją ustalić na niższym poziomie. Zwykle opłata jest wprowadzana w dwóch sytuacjach: gdy w gminie jest dużo psów, a władze chcą zahamować ich przyrost, albo gdy samorząd liczy na dodatkowe dochody (koszty poboru nie są wysokie).
W naszym przykładzie nie ma znaczenia, że w poprzednim roku gmina nie pobierała tej daniny.
Podstawa prawna
Art. 18a ust. 1 ustawy z 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz.U. z 2010 r. nr 95, poz. 613 ze zm.).
Czy opłata może wynieść 700 zł za dzień
Podatnik rozpoczyna działalność handlową. Chce sprzedawać różnego rodzaju towary na targowiskach oraz w miejscach, które pozwolą osiągnąć dobry zysk. W przypadku handlu w niektórych lokalizacjach gmina przewidziała jednak niezwykle wysoką opłatę targową – 700 zł za dzień. Czy stawka może być aż tak wyśrubowana?
Zgodnie z art. 15 ust. 2 targowiskami są wszelkie miejsca, w których jest prowadzona sprzedaż. Opłacie targowej nie podlega natomiast sprzedaż w budynkach lub w ich częściach (bo w takim wypadku w grę wchodzi podatek od nieruchomości). Co do zasady cały teren gminy jest uważany za targowisko. Rada gminy ma jednak uprawnienie do określania w uchwale różnych stawek opłaty targowej w zależności od miejsca. Może więc ustalić, że na całym terenie obowiązuje stawka w wysokości 700 zł za dzień, z wyjątkiem konkretnych miejsc (np. targowisk znajdujących się przy ulicy X i Z), gdzie stawka wynosi tylko 10 zł za dzień. W ten sposób rada gminy korzysta ze swoich uprawnień, które przyznaje jej w tym zakresie ustawa o podatkach i opłatach lokalnych. Zgodnie z art. 19 ust. 1 pkt a) tej ustawy opłata nie może obecnie przekroczyć 764,62 zł dziennie.
Zatem rada gminy mogła przyjąć stawkę w wysokości 700 zł za dzień, ponieważ kwota ta mieści się w ustawowym limicie. Dodajmy, że zmienia się on co roku o wskaźnik inflacji. Ogłasza go minister finansów w obwieszczeniu w sprawie górnych stawek kwotowych podatków i opłat lokalnych na dany rok.
W praktyce ustalenie wysokiej stawki, jak w miejscowości czytelnika, ma na celu wyeliminowanie handlu w określonych miejscach i dopuszczenie go jedynie w tych, które są specjalnie do tego wyznaczone.
Podstawa prawna
Art. 15 ust. 2, art. 19 ust. 1 pkt a) ustawy z 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz.U. z 2010 r. nr 95, poz. 613 ze zm.).
Obwieszczenie ministra finansów z 7 sierpnia 2013 r. w sprawie górnych granic stawek kwotowych podatków i opłat lokalnych w 2014 r. (M.P., poz. 724).
Czy mogą być tylko dwa targowiska w miejscowości
Rada gminy ustaliła stawki opłaty targowej jedynie w odniesieniu do dwóch miejsc. Czy to oznacza, że można handlować jedynie w tych miejscach, a w innych nie?
Rada gminy podjęła błędną uchwałę i powinna ją zmienić. Zgodnie z art. 15 ust. 2a ustawy o podatkach i opłatach lokalnych targowiskami są wszystkie miejsca, w których jest prowadzona sprzedaż. Rada gminy może ustalać różne stawki dla różnych miejsc, nie może natomiast określić wysokości opłaty jedynie dla wybranych miejsc, a dla innych nie. Prawidłowa uchwała powinna więc wskazywać, jakie stawki obowiązują na terenie dwóch wymienionych targowisk oraz jaka obowiązuje na pozostałym terenie. Przykładowo, w miejscach preferowanych przez gminę (np. targowisko gminne lub miejskie) może obowiązywać niska stawka (np. 10 zł za dzień), natomiast na pozostałym terenie może to być stawka maksymalna, która w tym roku wynosi 764,62 zł dziennie.
Podstawa prawna
Art. 15 ust. 2 ustawy z 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz.U. z 2010 r. nr 95, poz. 613 ze zm.).
Czy opłatę uzdrowiskową można wpłacić gminie
Podatnik przyjechał do uzdrowiska na wypoczynek. Będzie przebywał w pensjonacie dwa tygodnie. Czy w tym czasie może wpłacić należną daninę bezpośrednio do urzędu gminy?
Zgodnie z art. 17 ust. 1a ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, opłatę uzdrowiskową muszą płacić osoby fizyczne przebywające dłużej niż dobę w celach zdrowotnych, turystycznych, wypoczynkowych lub szkoleniowych w miejscowościach znajdujących się na obszarach, którym nadano status uzdrowiska – za każdy dzień pobytu. Opłata jest należnością gminy, na terenie której znajduje się uzdrowisko. Eksperci podatkowi przyznają, że jedynym skutecznym sposobem jej poboru jest ustalenie inkasentów. Wyznacza ich w drodze uchwały rada gminy. Jak wynika z orzecznictwa sądów (np. wyrok WSA w Białymstoku z 14 marca 2012 r., sygn. akt I SA/Bk 474/11), rada powinna ich wskazać w sposób na tyle precyzyjny, aby nie było wątpliwości, na kogo ten obowiązek został nałożony. Nie można więc przyjąć, przykładowo, że inkasentami są „wyznaczeni pracownicy urzędu gminy w ramach obowiązków służbowych”, ponieważ podatnik w takiej sytuacji nie wie, kto jest pracownikiem urzędu wyznaczonym do poboru opłaty. Najlepiej, gdyby inkasenci byli wskazani z imienia i nazwiska.
W praktyce poza pracownikami samorządowymi inkasentami są zazwyczaj właściciele hoteli i pensjonatów. Mają pobrać daninę od osoby przebywającej w ich obiekcie (na terenie uzdrowiska) dłużej niż jedną dobę i wpłacić pieniądze na konto urzędu gminy. Jeśli inkasent przyjdzie pobrać opłatę, a turysta ma wątpliwości, czy ma do czynienia z właściwą osobą, może np. zadzwonić do gminy i upewnić się co do tego.
Jeśli samorząd nie wprowadził poboru opłaty w drodze inkasa, to nie ma przeszkód, aby osoba przebywająca w uzdrowisku sama wpłaciła pieniądze bezpośrednio gminie. Zwykle korzystający z uzdrowisk czekają jednak, aż zgłosi się do nich inkasent. Ponadto nie zawsze wiedzą, czy dana miejscowość ma status uzdrowiska lub posiada korzystne właściwości klimatyczne lub walory krajobrazowe (pobiera się wtedy opłatę miejscową, a nie uzdrowiskową; turysta lub inna osoba przebywająca w takiej miejscowości nie musi rozróżniać tych opłat).
Podstawa prawna
Art. 17 ust. 1a ustawy z 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz.U. z 2010 r. nr 95, poz. 613 ze zm.).
Czy od domku letniskowego jest opłata
Podatnik kupił w miejscowości uzdrowiskowej domek letniskowy. Czy za czas przebywania w nim będzie musiał płacić opłatę uzdrowiskową?
Ustawa o podatkach i opłatach lokalnych przewiduje zwolnienia. Zgodnie z art. 17 ust. 2 nie pobiera się opłaty miejscowej lub uzdrowiskowej m.in. od osób przebywających w szpitalach, niewidomych i ich przewodników, od zorganizowanych grup dzieci i młodzieży szkolnej, a także od podatników płacących podatek od nieruchomości.
Oznacza to, że czytelnik będzie musiał płacić podatek od nieruchomości (od powierzchni użytkowej domku letniskowego oraz powierzchni działki), a nie opłatę uzdrowiskową. Jeśli jednak przyjedzie z rodziną, to członkowie rodziny powinni uiścić opłatę. Zwolnienie dotyczy bowiem wyłącznie podatników, a tymi są osoby fizyczne będące właścicielami nieruchomości.
Podstawa prawna
Art. 17 ust. 2 ustawy z 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz.U. z 2010 r. nr 95, poz. 613 ze zm.).
Czy płacić za jednodniowy pobyt w hotelu
Kobieta spędziła jedną dobę hotelową w miejscowości mającej korzystne właściwości klimatyczne. Czy powinna uregulować opłatę miejscową?
Zgodnie z art. 17 ust. 1 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych opłata miejscowa jest pobierana od osób fizycznych przebywających dłużej niż dobę w celach turystycznych, wypoczynkowych lub szkoleniowych. Co oznacza pojęcie doba? Eksperci podatkowi wskazują, że chodzi o okres rozpoczynający się o godzinie 00.00 jednego dnia i kończący się o godzinie 24.00 tego samego dnia, ewentualnie – o pełne 24 godziny następujące po sobie. Zwykle jest to więc okres dłuższy niż doba hotelowa. W efekcie pobyt w hotelu (pensjonacie, kwaterze prywatnej) w miejscowości o korzystnych właściwościach klimatycznych, walorach krajobrazowych lub miejscowości uzdrowiskowej przez okres krótszy lub równy 24 godziny nie będzie wiązał się z obowiązkiem uiszczenia opłaty miejscowej lub uzdrowiskowej.
Podstawa prawna
Art. 17 ust. 1 ustawy z 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz.U. z 2010 r. nr 95, poz. 613 ze zm.).
